Ben Zeynel, 56 yaşımdayım. Genç görünümlü, tabiri caizse zıpkın üzere biriyim. Yarağım o denli büyük değil, lakin gönlüm ve hislerim çok büyük. Burada anlatacağım öyküm aslında yıllarca çılgınlar üzere tutulduğum baldızıma olan aşkım ve onunla bereber olamamanın dayanılmaz acısı ve nihayet kısmi de olsa gerçekleştiğinin öyküsüdür.
Baldızım 38 yaşında ve evli. Kocasına meczup üzere aşık olarak evlendi, ancak daha sonra onun ne hödük ve kaba birisi olduğunu anladığında iş işten geçmişti. Aslında bacanak bayanın tüm cinsel hislerini da yok etmiş, onu bir erkek haline getirmişti. Esasen bu yüzden umutsuzca aşkım sürüp gidiyor ve her gün dayanılmaz hal alıyordu. Ben aslında baldızımı evlenmesinden çok evvel seviyordum. Aslında kendimi onun aşkını hak eden kişi olarak görüyordum. Yıllarım aşk acısıyla geçip gidiyor ve ben kendikendime 80 yaşına da gelsem bu aşktan asla vazgeçemeyeceğimi de biliyordum. Bu cinselliğin ötesinde bir histi. İşin berbat tarafı baldızım ablasına öylesine sevgiyle bağlıydı ki benimle aşk yaşaması mümkün değildi.
Şakacı ve esprili birisi olduğumdan, birgün baldızıma latife yollu kendisine aşık olduğumu söyledim. Kendisine ne kadar paha verdiğimi, daima onu düşündüğümü söyledim. Bu söyleşim ve ona olan tutkumu anlatmak epeyi uzunca sürdü. Bu orta yansısını ölçüyordum. Sadece dinliyordu. Sonunda çok onore olduğunu söyledi ve mevzu kapandı. Ne var ki daha sonra bir telefonla bu türlü bir şeyi kendisine bir daha söylememem konusunda uyardı, “Unut!” dedi.
Perişan olmuştum. Çok duygusal olan ben bu ızdıraba ne kadar dayanırdım. Unutmaya çalıştım, olmadı. Vakit zaman nefret etmeyi denedim, olmadı. Kendisini sık sık da göremiyodum. Bazen 3 ay bile görmediğim oluyordu. Vakit geçtikçe hasreti içimce çığ halini alıyordu. Kendi kendime, “Tanrım, onun dudaklarından bir kere doya doya öpsem mevte bile razıyım!” diyordum. İşte aşk buydu. Sevdalanmak buydu. Hoş ancak kahredici bir histi bu aşk.
Zaman bu türlü akıp gidiyordu. Kendisine böylesine aşkımı ilan ettiğime nazaran, onun da hislerinde azda olsa kıpırdanma olmuştur diye düşünüyordum. İnsan bu kadar zalim, bu kadar duygusuz olamazdı. İlahım, bu karşılıksız aşk ne menem bir şeydi. Sonunda şöyle bir fikir geliştirdim: kendisine yalnız bir fırsatını bulup şöyle diyecektim, “Dünyada bundan sonra tek arzum, tek ulaşmak istediğim şey: Seni dudaklarından doyasıya bir defa öpmek. İster kız, ister bağır bana, ancak ben sırf hissimi söz ediyorum!” diyecektim.
Ve İlaha şükür, o gün nasip oldu ve bu isteğimi söyledim. Güldü ve “Peki!” dedi. İnanamıyordum. Bacaklarım kesildi. Heyecandan tutuldum. Ağlamaklı oldum. Yemin ederim gözlerimden yaş geldi. Yıllar yılı çektiğim aşkın karşılığı bir öpücük de olsa razıydım. Bu, bir annenin çocuğuna kavuşması üzereydi. Ben baldızıma inanılmaz saygılıydım. Bu aşk benim cürmüm değildi.
“Peki öp!” dedi. Harikulade bir istekle kaptım dudaklarını. Fazlaca karşılık vermiyordu. Başının gerisinden elimle kavrayıp kendime çektim. Hızını meczuplar üzere yalamaya başladım. Alt tarafına asla dokunmuyordum. Böylesi kutsal bir aşkı seks ile bayağı hale getirmek bana da uymazdı. Öptükçe o da heyecanlanmaya ve karşılık vermeye başladı. Ona, “Sen dünyamsın, sen benim herşeyimsin!” diyordum. Çocuğun okuldan geleceğini söyledi ve gitti. Bundan sonra ne olacağını ben de bilmiyorum. İlah kimseye baldız aşkı acısı yaşatmasın!